Ματίας Ζίντελαρ

Στις μέρες που οι παίκτες αλλάζουν εθνικότητα για τον πακτωλό των χρημάτων που διακινούνται στο ποδόσφαιρο, η ιστορία του Αυστριακού Ματίας Ζίντελαρ ο οποίος δολοφονήθηκε γιατί αρνήθηκε να παίξει για τους Ναζί, φαντάζει μάλλον σαν ένα παραμύθι. Ο Ματίας Ζίντελαρ υπήρξε ο πρώτος μεγάλος αστέρας του ποδοσφαίρου που πρωταγωνίστησε σε διαφημιστικά σποτ στο ραδιόφωνο και διαφήμισε σε αφίσες από γλυκά μέχρι πορτοφόλια...

«Ο Ζίστσεκ σκόραρε δύο φορές. Ωστόσο, το γκολ του Ζίντελαρ ήταν ένα έργο τέχνης που κανείς άλλος πριν ή μετά από αυτόν δεν θα μπορέσει να αντιγράψει. Ο κόσμος στο Λονδίνο σηκώθηκε όρθιος για να το χειροκροτήσει και κάθισε ξανά μετά από 20 λεπτά». Με αυτό τον τρόπο ο Βέλγος διαιτητής που διεύθυνε τη νίκη (4-3) της Αγγλίας επί της Αυστρίας το 1932, περιέγραψε με την έξωθεν καλή μαρτυρία του το σλάλομ του Ματίας Ζίντελαρ, ο οποίος πέρασε όλη την αγγλική ομάδα. Γι' αυτό το κατόρθωμα χρειάστηκαν να μεσολαβήσουν 54 ολόκληρα χρόνια για να τον μιμηθεί ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Ο θρύλος της... Wunderteam Κάπως έτσι ξεκίνησε ο θρύλος της Wunderteam (σ.σ.: Βούντερτιμ), της περίφημης Εθνικής Αυστρίας που ονομάστηκε «Ομάδα όνειρο» και του ηγέτη της, Ματίας Ζίντελαρ (ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο πριν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο). Τα επιτεύγματα της και ο τρόπος που αντιλαμβανόταν το ποδόσφαιρο εκείνο το σύνολο του εξαιρετικού κόουτς Ούγκο Μάισλ, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για την εποχή του Μεσοπολέμου. Οι ιστορικοί του αθλήματος την θεωρούν ως την πρώτη επαναστατική Εθνική όλων των εποχών και την πρώτη από τις τρεις Βασίλισσες που έμειναν δίχως στέμμα (μαζί με τις Ουγγαρία 1954, Ολλανδία 1974), καθώς αποκλείστηκε στα ημιτελικά του 1934 από την διοργανώτρια και μετέπειτα κάτοχο Ιταλία του Μουσολίνι (νίκησε στον ημιτελικό με διαιτητικό έγκλημα).

Το ΟΧΙ στους Ναζί Το στοιχείο όμως που έκανε ακόμα πιο συνταρακτική την ιστορία της «Ομάδας όνειρο» και ακόμα περισσότερο του αρχηγού της, ήταν η τραγική κατάληξη που είχαν ομάδα και παίκτης. Στους συγχρονους καιρούς ίσως να φαντάζουν κάπως παράλογα, αλλά τότε, με την Ευρώπη να είναι χιλιοβασανισμένη, η πατρίδα αποτελούσε μέγιστο ιδανικό. Τουλάχιστον για τον Ζίντελαρ αποτελούσε πρώτιστο ιδανικό. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα το 1938, αλλά και τον επόμενο χρόνο, όταν η εθνική ομάδα της Αυστρίας προετοιμαζόταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας και ήταν μάλιστα εκ των φαβορί για την κατάκτηση του. Ο Μάισλ, ο Ζίντελαρ και η υπόλοιπη παρέα όμως, δεν ταξίδεψε ποτέ στο Παρίσι. Λίγο πριν το Μουντιάλ, η Χιτλερική Γερμανία εισέβαλε στην Αυστρία και την προσάρτησε στα εδάφη της. Οπως συνέβη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, έτσι και στο ποδόσφαιρο, ανακοινώθηκε το εξής: «Οποιος θέλει να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, οφείλει να το κάνει στα γερμανικά πλαίσια και να παίζει με τα χρώματα της Γερμανίας!». Η Wunderteam έπαψε αυτομάτως να υπάρχει και η πλειονότητα των Αυστριακών διεθνών, επέλεξε να σταματήσει τη μπάλα.  

Οταν ντρόπιασε τον Χίτλερ. Οι Γερμανοί όμως ήθελαν σαν τρελοί τον Ζίντελαρ. Ηξεραν πως με αυτόν στην ομάδα τους, θα είχαν ελπίδες για το Μουντιάλ. Του έταξαν τα πάντα. Χρήμα, δόξα, καταξίωση, ζωή! Ο 34χρονος τότε επιθετικός αρνήθηκε, λέγοντας πως δεν άντεχαν τα πόδια του, κάτι που εξόργισε τους κατακτητές. Με το που μπήκε το 1939, οι Γερμανοί θέλησαν να καλοπιάσουν τον αυστριακό λαό και οργάνωσαν ένα φιλικό μεταξύ της Εθνικής τους και της Wunderteam. Η συμφωνία ήταν να λήξει 1-1, ώστε άπαντες να μείνουν ευχαριστημένοι. Ο Ζίντελαρ δεν μπορούσε να συγκρατήσει την καταπίεση που ένιωθε μέσα του. Ανοιξε το σκορ, περνώντας πέντε αντιπάλους. Αυτό τρέλανε τους Γερμανούς, στους οποίους είχε πει πως δεν άντεχε να παίζει. Επί 90 λεπτά τους έκανε ό,τι ήθελε και στο φινάλε έδωσε ασίστ στον Καρλ Σέτα που διαμόρφωσε το τελικό 2-0. Οι δυο τους πήγαν και στάθηκαν προκλητικά, γελώντας μπροστά από τους Γερμανούς επίσημους. Εκεί βρισκόταν και ο Χίτλερ ο οποίος προφανώς έδωσε τη μετέπειτα... διαταγή!

Τελευταίο αντίο Περίπου δύο μήνες αργότερα, ο Ζίντελαρ βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του στη Βιέννη. Είπαν πως για τον θάνατό του ευθυνόταν η διαρροή γκαζιού. Αυτή παραμένει μέχρι σήμερα η επίσημη αιτία θανάτου εκείνου που δικαίως τον αποκάλεσαν και Μότσαρτ, με τη μαγική εμφάνιση του κόντρα στους Ναζί να αποτελεί το ύστατο κονσέρτο του. Στην κηδεία του παρευρέθηκαν 65.000 συμπατριώτες του που αψήφησαν την σχετική απαγόρευση. Το όνομα του έγινε σύμβολο της αντίστασης στην χώρα και η ιστορία του, μία από τις πλέον θλιβερές στον χώρο της στρογγυλής θεάς, χαράχτηκε για να διηγείται τα ιδανικά μίας άλλης εποχής.