ΛΕΦΤΑ; Να φάνε κι οι κότες...

O κύριος «λεφτά υπάρχουν» παρέα με τον κύριο «θα παραιτηθώ, αν βάλω κι άλλα μέτρα» και άλλους κυρίους του πολιτικού μας βίου, όπως τον «μαζί τα φάγαμε» ζητάνε συναίνεση από τους «αυτοί φταίνε για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα», από τους ήδη «Ναι! Στο μνημόνιο να σωθεί η χώρα», αλλά και από τους «γνωστούς αγνώστους που πετάνε γιαούρτια» και -εδώ γελάμε- από τον μόνιμο πολέμιο στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχεδόν από την ίδρυσή της.
Δεν ενθυμούμαι εάν ο κύριος «λεφτά υπάρχουν» είχε ζητήσει την ίδια συνεννόηση και τότε, όταν από το μαρτυρικό Καστελόριζο, έβαζε την χώρα σε μια «αδιέξοδη» όπως αποδεικνύεται τελικά πολιτική. Και ακόμα περισσότερο δεν περνάει καν από το μυαλό μου, μία έστω στιγμή, αν ζητήθηκε συναίνεση σε όλα αυτά τα τραγικά που μας συμβαίνουν από τους έλληνες πολίτες, οι οποίοι σηκώνουν στις πλάτες τους όλο το βάρος της άσκησης πολιτικής, «λέμε τώρα», από τους εννίοτε κυβερνώντες.
Να κάνω μια αφελέστατη ερώτηση. Και να βρεθεί η απαιτούμενη (κατόπιν ασφυκτικών πιέσεων βεβαίως-βεβαίως) συναίνεση, εμάς ποιος μας ρωτάει; Ρώτησαν μήπως τα νέα παιδιά που δεν έχουν δουλειά; Τους συνταξιούχους των 213 ευρώ από τον ΟΓΑ, αν έχουν να πληρώσουν το νοίκι και τώρα που οι ζητούντες συναίνεση θα εξομοιώσουν και το πετρέλαιο θέρμανσης με τις κίνησης;
Ρώτησαν τον ταλαίπωρο έλληνα πολίτη που παίρνει νούμερα για να κάτσει σε μια σειρά στις εφορίες, τα ταμεία, τις τράπεζες; Τους απλήρωτους λογαριασμούς μας; Τις σφαλιάρες που τρώμε καθημερινά και δεν ξέρουμε από που μας έρχονται; Ρώτησαν τους αγρότες; τους φοιτητές; Ποιους ρώτησαν να συναινέσουν και γιατί; Για το ξεπούλημα μια ολόκληρης χώρας;
Αυτοί οι «φωστήρες» των οικονομικών που αύξησαν δύο φορές τον ΦΠΑ και που τον έφτασαν στο 23%, μίλησαν σε μας για φορολογική συνείδηση, να κόβουμε αποδείξεις μιας και δεν είναι σωστό να κλέβουμε την ίδια μας την τσέπη, τώρα επιστρέφουν τα χρήματα πίσω στους πολίτες και κοιτάζουν τα άδεια ταμεία σαν χάνοι.
«Τα πήρατε πίσω; Α! Αυτό δεν μας συμφέρει, πρέπει να τα ξαναδώσετε». Αυτό, λέγεται άσκηση ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.
Να τα δώσουμε, λοιπόν. Σε ποιούς, όμως; Στο κράτος μας ή, στους έχοντες βουλευτική ασυλία και μια τραγική νομοθετική ρύθμιση (κοινώς τα κάνουμε πλακάκια) για την μη ευθύνη των υπουργών; Που έστω κι αν λένε δημοσίως ότι είναι λάθος, κανείς τους δεν τόλμησε να την καταργήσει.
Πρόκειται, θα το επαναλάβω πολλές φορές, για μια κοινοβουλευτική δικτατορία χειρίστου είδους. Δεν υπάρχει σωτηρία και ούτε πρόκειται να υπάρξει στο ορατό μέλλον, όταν κανείς τους δε μπορεί (θέλει) να αναλάβει την ευθύνη.
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ, μονάχα εγώ έχω χρέος». Μα, αγαπητέ Δάσκαλε, Νίκο Καζαντζάκη ο νόμος λέει ΜΗ ΕΥΘΥΝΗ. Ακούς; ΜΗ ΕΥΘΥΝΗ.
Αναρωτήθηκε κανείς τι θα γίνει αν φύγουν αυτοί και έρθουν οι άλλοι; Τίποτε. Αν φύγουν οι άλλοι και έρθουν κάποιοι άλλοι; Τίποτε και πάλι. Στα πιο απλά ελληνικά που γνωρίζω ο όρος συναίνεση, σημαίνει απλά τη σιωπή όλων. Να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος εναντίον μας. Να περάσουν τα μέτρα, όσο πιο αναίμακτα γίνεται. Αυτό σημαίνει και όχι να σώσουμε τη χώρα. Γιατί η χώρα δεν σώζεται όσο κανείς από όλους αυτούς δεν αγαπά την ευθύνη, το χρέος.
Το μόνο που λυπάμαι για την κακή αναφορά, που ενδεχομένως να έχει στην ιστορία του μέλλοντος είναι το γραφικό και όμορφο λιμανάκι του Καστελόριζου. Κάθε αναφορά του θα έχει μια βαρύνουσα σημασία για τους έλληνες πολίτες. Υπάρχει και το βίντεο ντοκουμέντο του κυρίου «λεφτά υπάρχουν», να μας λέει από που τα βρήκε. Από τον άνθρωπο που σήμερα είναι υπόδικος, για τον βιασμό μιας καμαριέρας. Τουλάχιστον, αυτός μπήκε στη φυλακή. Θα επανέλθω μιας και υπάρχει και ο κύριος «δεν ανοίγω το στόμα μου, παρά μόνο να φάω».

Γιώργος Καϊάφας