Δεν είναι πως υιοθετώ αυτές τις αντιδράσεις των ανθρώπων προς τους πολιτικούς. Όμως, σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή ο κόσμος που αντιδρά, έστω και με τέτοιες μεθόδους, μάλλον έχει δίκιο.
Ο κοινός νους είναι εξοργισμένος και με αυτά που συνεχίζουν να συμβαίνουν γύρω του, αλλά κυρίως με την αναλγησία των περισσοτέρων πολιτικών. Και σίγουρα όλο αυτό δεν έχει τελειώσει. Η, καλύτερα δεν έχει καν ξεκινήσει.
Η κοροϊδία προς τους πολίτες από μέρους της οποιασδήποτε εξουσίας, έχει ξεπεράσει κάθε μέτρο ανοχής. Ο καθένας από μας δείχνει να μην ελπίζει και να μην περιμένει τίποτε. Όχι, μόνο από μέρους της πολιτικής εξουσίας, αλλά ούτε καν από τον διπλανό του.
Δεν είναι όλα θυσιασμένα, τουλάχιστον από μέρους του απλού κόσμου, στο βωμό του χρήματος. Δεν γίνονται όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή ο κόσμος δεν έχει λεφτά ή, βλέπει να μειώνεται το εισόδημά του. Το ειδικό βάρος αυτών των γεγονότων έχει να κάνει με αυτόν τον καθημερινό οχετό δηλώσεων, εκδηλώσεων και μορφών που βγάζει επάνω σε όλους μας το πολιτικό σύστημα και οι γυρολόγοι του δημοσιογράφοι.
Κανείς δε φαίνεται να μπορεί να πει μια έστω μια λέξη που θα δώσει σε όλους ένα απλό, αλλά σίγουρα σπουδαίο, κίνητρο να ξεπεράσει ανώδυνα την σκέψη του μηδενισμού και της άρνησης. Του γιαουρτώματος ή, της κατά μέτωπον επίθεσης.
Η λεκτική βία είναι, ίσως, πιο βάναυση από τη σωματική κάποιες φορές. Και για όσους δεν θυμούνται στα τέλη της δεκαετιάς του '80 αρχές του '90 ακούγαμε τότε για την ΞΥΛΙΝΗ γλώσσα των πολιτικών. Ποια, όμως, ήταν τα αποτελέσματα αυτής της γλώσσας;Έψαξε να μάθει κανείς;
Σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε πως εκείνη η γλώσσα ήταν λεκτική βία, την οποία κανείς, μα κανείς δε μπόρεσε ποτέ του να αντιληφθεί και να σταματήσει. Και πως μπορεί να αλλάξει από μέρους των πολιτικών η γλώσσα τους; Και πως ο κόσμος να σταματήσει να αρέκσεται στο να του χαϊδεύουν τα αυτιά; Και πως όλοι εμείς θα αρθρώσουμε ανάστημα, λόγο και άποψη απέναντι σε αυτή τη βία;
Δύσκολο πολύ. Και ξέρετε γιατί; Γιατί η κρίση, δυστυχώς, δεν είναι οικονομική. Η οικονομική κρίση, όπως είπε στην εκπομπή αλ τσαντίρι ένας γίγαντας της τέχνης Θύμιος Καρακατσάνης, λύνεται απλά σταματώντας τις επενδύσεις στα εξοπλιστικά προγράμματα.
Μα η κρίση, είναι κρίση αξιών, θεσμών, κοινωνικού ήθους, αλληλεγγύης, βοήθειας, ομόνοιας, ελευθερίας του ίδιου του ατόμου προς τον ίδιο τον εαυτό του.
Τις εποχές που υπήρχε χρήμα στην Ελλάδα, δεν υπήρχε κρίση; Έτσι, μάλλον, θέλουμε να νομίζουμε. Δεν ήταν κρίση η έλλειψη αξιοκρατίας; δεν ήταν κρίση το ρουσφέτι; το φακελλάκι για να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή, δεν ήταν κρίση; δεν ήταν κρίση η thrush TV; Δεν ήταν κρίση τα παιδιά στα φανάρια; Το ότι δε λέγαμε ο ένας στον άλλον καλημέρα δεν ήταν κρίση; τα δανεικά από τις τράπεζες να παίξουμε στο χρηματιστήριο δεν ήταν κρίση; τα διακοποδάνεια ούτε αυτά ήταν κρίση; Δεν ήταν κρίση η ψευτομαγκιά μας; Δεν ήταν κρίση που όλοι προσπαθούσαμε να ζήσουμε σε βάρος ενός κράτους και μιας κακοργανωμένης κοινωνίας;
Εδώ ακριβώς, ξεκινάει και το πρόβλημα. Η κρίση φώναζε, αλλά μάλλον όλοι κοφεύαμε. Κι όλα αυτά με την άδεια, την ανοχή, την υπόθαλψη, αλλά και την παραίνεση ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό είναι και η πέτρα του σκανδάλου. Δεν βολεύτηκε ο λαός τελικά. Δεν τα έφαγε ο λαός τελικά. Βολεύτηκε το πολιτικό σύστημα, με μοναδική του γνώση το περίφημο "έχει ο Θέος". Να που, τελικά, ο Θεός έχει... εμείς δεν έχουμε.
Και τούτοι οι "εξεγερμένοι" συμπολίτες μας με τα γιαούρτια και τις επιθέσεις προς πολιτικά πρόσωπα, απλά έχουν αντιληφθεί νωρίτερα από όλους μας το "τις πτάιει"! Όλοι οι υπόλοιποι θα το καταλάβουμε αρκετά αργότερα με την ελπίδα μόνο να μη είναι αργά.
Για ένα πράγμα μόνο ανησυχώ. Δεν ακούω φωνές πουθενά. Μόνο τηλεοπτικές κραυγές και επαναλήψεις σε κάποια σήριαλ στην τηλεόραση. Μαϊμουδίσματα κατά το κοινός λεγόμενον.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ πως δεν ακούω γύρω μου εξεγερμένες φωνές, που ίσως να ήταν και χρήσιμες αυτή την περίοδο, αλλά δεν ακούω τις φωνές του διπλανού, του γείτονα, του φίλου, του συνάδελφου, των ανθρώπων. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Γιώργος Καϊάφας.
Ο κοινός νους είναι εξοργισμένος και με αυτά που συνεχίζουν να συμβαίνουν γύρω του, αλλά κυρίως με την αναλγησία των περισσοτέρων πολιτικών. Και σίγουρα όλο αυτό δεν έχει τελειώσει. Η, καλύτερα δεν έχει καν ξεκινήσει.
Η κοροϊδία προς τους πολίτες από μέρους της οποιασδήποτε εξουσίας, έχει ξεπεράσει κάθε μέτρο ανοχής. Ο καθένας από μας δείχνει να μην ελπίζει και να μην περιμένει τίποτε. Όχι, μόνο από μέρους της πολιτικής εξουσίας, αλλά ούτε καν από τον διπλανό του.
Δεν είναι όλα θυσιασμένα, τουλάχιστον από μέρους του απλού κόσμου, στο βωμό του χρήματος. Δεν γίνονται όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή ο κόσμος δεν έχει λεφτά ή, βλέπει να μειώνεται το εισόδημά του. Το ειδικό βάρος αυτών των γεγονότων έχει να κάνει με αυτόν τον καθημερινό οχετό δηλώσεων, εκδηλώσεων και μορφών που βγάζει επάνω σε όλους μας το πολιτικό σύστημα και οι γυρολόγοι του δημοσιογράφοι.
Κανείς δε φαίνεται να μπορεί να πει μια έστω μια λέξη που θα δώσει σε όλους ένα απλό, αλλά σίγουρα σπουδαίο, κίνητρο να ξεπεράσει ανώδυνα την σκέψη του μηδενισμού και της άρνησης. Του γιαουρτώματος ή, της κατά μέτωπον επίθεσης.
Η λεκτική βία είναι, ίσως, πιο βάναυση από τη σωματική κάποιες φορές. Και για όσους δεν θυμούνται στα τέλη της δεκαετιάς του '80 αρχές του '90 ακούγαμε τότε για την ΞΥΛΙΝΗ γλώσσα των πολιτικών. Ποια, όμως, ήταν τα αποτελέσματα αυτής της γλώσσας;Έψαξε να μάθει κανείς;
Σήμερα, θα μπορούσαμε να πούμε πως εκείνη η γλώσσα ήταν λεκτική βία, την οποία κανείς, μα κανείς δε μπόρεσε ποτέ του να αντιληφθεί και να σταματήσει. Και πως μπορεί να αλλάξει από μέρους των πολιτικών η γλώσσα τους; Και πως ο κόσμος να σταματήσει να αρέκσεται στο να του χαϊδεύουν τα αυτιά; Και πως όλοι εμείς θα αρθρώσουμε ανάστημα, λόγο και άποψη απέναντι σε αυτή τη βία;
Δύσκολο πολύ. Και ξέρετε γιατί; Γιατί η κρίση, δυστυχώς, δεν είναι οικονομική. Η οικονομική κρίση, όπως είπε στην εκπομπή αλ τσαντίρι ένας γίγαντας της τέχνης Θύμιος Καρακατσάνης, λύνεται απλά σταματώντας τις επενδύσεις στα εξοπλιστικά προγράμματα.
Μα η κρίση, είναι κρίση αξιών, θεσμών, κοινωνικού ήθους, αλληλεγγύης, βοήθειας, ομόνοιας, ελευθερίας του ίδιου του ατόμου προς τον ίδιο τον εαυτό του.
Τις εποχές που υπήρχε χρήμα στην Ελλάδα, δεν υπήρχε κρίση; Έτσι, μάλλον, θέλουμε να νομίζουμε. Δεν ήταν κρίση η έλλειψη αξιοκρατίας; δεν ήταν κρίση το ρουσφέτι; το φακελλάκι για να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή, δεν ήταν κρίση; δεν ήταν κρίση η thrush TV; Δεν ήταν κρίση τα παιδιά στα φανάρια; Το ότι δε λέγαμε ο ένας στον άλλον καλημέρα δεν ήταν κρίση; τα δανεικά από τις τράπεζες να παίξουμε στο χρηματιστήριο δεν ήταν κρίση; τα διακοποδάνεια ούτε αυτά ήταν κρίση; Δεν ήταν κρίση η ψευτομαγκιά μας; Δεν ήταν κρίση που όλοι προσπαθούσαμε να ζήσουμε σε βάρος ενός κράτους και μιας κακοργανωμένης κοινωνίας;
Εδώ ακριβώς, ξεκινάει και το πρόβλημα. Η κρίση φώναζε, αλλά μάλλον όλοι κοφεύαμε. Κι όλα αυτά με την άδεια, την ανοχή, την υπόθαλψη, αλλά και την παραίνεση ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό είναι και η πέτρα του σκανδάλου. Δεν βολεύτηκε ο λαός τελικά. Δεν τα έφαγε ο λαός τελικά. Βολεύτηκε το πολιτικό σύστημα, με μοναδική του γνώση το περίφημο "έχει ο Θέος". Να που, τελικά, ο Θεός έχει... εμείς δεν έχουμε.
Και τούτοι οι "εξεγερμένοι" συμπολίτες μας με τα γιαούρτια και τις επιθέσεις προς πολιτικά πρόσωπα, απλά έχουν αντιληφθεί νωρίτερα από όλους μας το "τις πτάιει"! Όλοι οι υπόλοιποι θα το καταλάβουμε αρκετά αργότερα με την ελπίδα μόνο να μη είναι αργά.
Για ένα πράγμα μόνο ανησυχώ. Δεν ακούω φωνές πουθενά. Μόνο τηλεοπτικές κραυγές και επαναλήψεις σε κάποια σήριαλ στην τηλεόραση. Μαϊμουδίσματα κατά το κοινός λεγόμενον.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ πως δεν ακούω γύρω μου εξεγερμένες φωνές, που ίσως να ήταν και χρήσιμες αυτή την περίοδο, αλλά δεν ακούω τις φωνές του διπλανού, του γείτονα, του φίλου, του συνάδελφου, των ανθρώπων. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Γιώργος Καϊάφας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου