Σεραφίνο, σα να λέμε ο Σαρλώ των Κόμικς.

Ο Σεραφίνο είναι χαρακτήρας και περιοδικό κόμικ δημιούργημα εν έτη 1948 του ιταλού σχεδιαστή Egidio Gherlizza.Ο Σεραφίνο είναι ένας φτωχός αλλά καλόκαρδος αλητάκος με χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφου σκύλου. Στις πρώημες εκδόσεις του έμοιαζε με ανθρωπόμορφο καγκουρώ. Γνώρισε τεράστια επιτυχία τόσο στην Ιταλία, όσο και στην Ελλάδα όπου πρωτοκυκλοφόρησε το 1969 από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά. Η απήχησή του ήταν πολύ μεγάλη και έφτασε τη δεκαετία του '70 να πουλά δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα κάθε εβδομάδα. Ο Σεραφίνο είχε τη δεύτερη θέση στην κυκλοφορία των παιδικών περιοδικών μετά το «Μίκυ Μάους». Ήταν ένα περιοδικό μικρού σχήματος που κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη. Οι μισές του σελίδες ήταν ασπρόμαυρες και χάρτινες. Το περιεχόμενό του ήταν εικονογραφημένες ιστορίες ενός απένταρου αλήτη που συνεχώς ονειρευόταν κοτόπουλα.

 Όταν όμως κατάφερνε κάποτε να βρει τροφή, δεν την έτρωγε μόνος του. Δεν την αποθήκευε, δεν έκανε το κουμάντο του για τις δύσκολες μέρες που ενδεχομένως να έρθουν αργότερα. Τη μοιραζόταν με τους άλλους φτωχούς φίλους του. Στηνόταν ένα τρικούβερτο γλέντι κάτω από τις γέφυρες, στα χαρτονένια κουτιά που χρησιμοποιούσαν για σπίτι. Αυτός πάνω κάτω ήταν ο άξονας των ιστοριών τού «Σεραφίνο». Τα σχέδια ήταν αρκετά απλοϊκά. Το σενάριο αφελές. Και όμως αυτό το περιοδικό έτρεχαν να το αγοράσουν κάθε Τετάρτη οι μαθητές της εποχής, όταν το κουδούνι του σχολείου σήμαινε τη λήξη των μαθημάτων. Για να μην πούμε πως το παίρναμε και μέσα στην τάξη και το βάζαμε μέσα από το βιβλίο για να το διαβάσουμε.
«Η επιτυχία του "Σεραφίνο" ήταν ανεπανάληπτη. Το απόλυτο κοινωνικό φαινόμενο των comics στην Ιταλία. Μέχρι και προβλήματα με την Ιταλική κυβέρνηση είχε ο σχεδιαστής γιατι οι φτωχοι Ιταλοι ταυτίζονταν μαζί του και τον μιμούνταν!

Τι ήταν, όμως ο Σεραφίνο; Ένας μόνιμα πεινασμένος και περιθωριακός αλητάκος; Πόσο «νόμιμη» όμως και πόσο αποδεκτή ήταν η κλοπή των ψητών για να χορτάσει την πείνα του! Με μεγάλη προθυμία θα τον βοηθούσαμε και εμείς σ’ αυτή του την παραβατικότητα, όπως χωρίς αμφιβολία θα τον κρύβαμε από τους «νοικοκυραίους» διώκτες του στην προσπάθειά του να επιβιώσει. Πόσους αλήθεια ανθρώπους βλέπουμε σήμερα γύρω μας , που του μοιάζουν!

Η μόνη του έγνοια είναι πως να γεμίσει το άδειο του στομάχι. Κάνει δουλειές του ποδαριού για ένα πιάτο φαί ή για λίγα δολλάρια που θα του εξασφαλίσουν ένα γεύμα στο εστιατόριο. Σε κάθε ευκαιρία εκτός από τον εαυτό του κοιτά να βολέψει και τους (επίσης πεινασμένους) φίλους του. Δεν είναι λίγες οι φορές πάντως που έχει μπλεξίματα με την αστυνομία αν και κάθε φορά έχει πέσει θύμα παραξήγησης. Πολλές φορές τον εκμεταλεύονται διάφοροι πονηροί τύποι καθώς έτσι καλοκάγαθος που είναι πέφτει εύκολα θύμα.

Υπήρχαν και τα ΚΛΑΣΣΙΚΑ Σεραφίνο με 200 ολόκληρες σελίδες!!
Με τον κίνδυνο βέβαια πολλες από τις ιστορίες που είχε μέσα να τις έχουμε ξαναδιαβάσει.
Οπως και ναχε ομως ηταν απ τα πιο αγαπημενα μας περιοδικα.

Μέσα του 70 κυκλοφόρησαν τα πρώτα σε μεγάλο και τα επόμενα σε μικρό μέγεθος, με την κλασσική εκτύπωση 2 ασπρόμαυρων + 2 έγχρωμων σελίδων, σε απλό χαρτί...
Δεν άργησε να βγει και η Σούπερ έκδοση με ποιό μεγάλο μέγεθος και 12 δρχ....
«Θυμάμαι ότι σχεδόν δεν είχαμε επιστροφές. Όλα τα τεύχη έφευγαν» λέει η Σοφία Χαροκόπου, κόρη του εκδότη του περιοδικού, Ηλία Καμπανά. Ήταν δημιούργημα του Ιταλού σχεδιαστή Τσιαμπίνο». Το περιοδικό πωλούσε περισσότερα από 60.000 τεύχη κάθε εβδομάδα. Η ηλικία των αναγνωστών ήταν από 8 έως και 16 ετών. Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού κυκλοφόρησε το 1992.
«Ο ήρωας αυτός διέφερε από τους άλλους. Δεν είχε υπερφυσικές ικανότητες, δεν ήταν τόσο τέλειος σε όλα. Ήταν απλός, χωρίς να έχει κανένα στοιχείο τού ήρωα. Ήταν φτωχός, όχι τόσο έξυπνος, λίγο τεμπέλης, λίγο ψευταράκος, λίγο άσχημος, λίγο άτυχος. Ήταν όμως ηθικός. Δεν έδινε ξύλο, δεν ήταν άτρωτος» τον σκιαγραφεί η Κατερίνα Μουρατίδου, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της εκδοτικής εταιρείας. «Ένας τέτοιος ήρωας δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» πιστεύει η ίδια.
«Η σκληρή εποχή μας δεν θέλει ρομαντικούς, αλλά σκληρούς και αποφασιστικούς τύπους χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Δεν θέλει συναίσθημα, αλλά σιδερένια θέληση, σιγουριά και αυτοπεποίθηση».
Στην Ιταλία η τύχη τού «Σεραφίνο» δεν ήταν καλύτερη. «Ο δημιουργός του δεν ήθελε να μάθει σε άλλους την τεχνική τού σχεδίου. Δεν ήθελε να διδάξει σε άλλους την τέχνη της δημιουργίας των ιστοριών τού Σεραφίνο. Αποτέλεσμα; Όσο γέρναγε δημιουργούσε όλο και λιγότερες ιστορίες. Και όταν πέθανε κανείς δεν ήταν σε θέση να κάνει τον Σεραφίνο να συνεχίσει την πορεία του. Ο Σεραφίνο πέθανε μαζί με τον δημιουργό του στην Ιταλία» εξηγεί η κ. Χαροκόπου. Και στην Ελλάδα πέθανε σχεδόν ξεχασμένος, μέσα στην ανυποληψία των παιδιών της εποχής των PC.

Η ίδια εταιρεία εξέδιδε για χρόνια και το περιοδικό «Παπερίνο». «Ήταν ουσιαστικά ο προπομπός του Ντόναλντ και των άλλων παπιών του Ντίσνεϋ. Όμως έσβησε και αυτός πιο γρήγορα από όσο φανταζόμασταν. Ήταν επίσης ένας ήρωας απλός με κύριο χαραχτηριστικό την τιμιότητά του», τονίζει η Σοφία Χαροκόπου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 η κυκλοφορία του μειώνονταν ώσπου σταμάτησε να εκδίδεται στην Ελλάδα το 1992. Παρόμοια ήταν η πορεία του και στην ιταλική αγορά, όπου επίσης διακόπηκε η έκδοσή του μετά τον θάνατο του δημιουργού του.Στα τεύχη του Σεραφίνο εκδίδονταν και οι ιστορίες του Ινδιάνου Καριμπού,του δημοσιογράφου Τέντυ και πολλών άλλων ηρώων.«Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Σταματήσαμε τις εκδόσεις και για οικονομικούς λόγους. Τα τεύχη που πωλούνταν ήταν πολύ λίγα και δεν κάλυπταν τα έξοδα. Οποιαδήποτε υγιής επιχείρηση δεν θα συνέχιζε αυτές τις εκδόσεις».

Ο Δημιουργός

Ήταν μέλος της Bierecci στούντιο, με επικεφαλής τον Bottaro και Rebuffi, για την οποία δημιούργησε «Signor Giulivo» και τις ιστορίες για τα γαλλικά βιβλία τσέπης («Kiwi»). Ο Σεραφίνο δημιουργήθηκε το 1948 (χάρη Squitty) από Egidio Gherlizza και μπορεί να θεωρηθεί η αντίθεση του Bonaventure Sergio Tofano. Αποφοίτησε από το σχολείο τέχνης και σύντομα άρχισε να γράφει για τη διάλεκτο στάδιο. Οι κωμωδίες του, όπως το "γέλιο γέλιο γέλιο" που εκπροσωπούνται από την εταιρεία του κωμικού Cecchelin. Γράφει χιουμοριστικές ιστορίες για τα δημοφιλή εβδομαδιαία τριάντα, κατά τη στιγμή της Berthold εφευρίσκει χαρακτήρες που θα σχεδιαστεί, μεταξύ άλλων, Albertarelli, Guareschi και Steinberg. Κέρδισε το πρώτο βραβείο στο εβδομαδιαίο Marc'Aurelio .
Φτάνοντας στο Μιλάνο, έγραψε σενάρια για τις επιχειρήσεις Dapporto περιοδικό και Maresca.
Τέλος φτάνει το Editorial υποαλπικά (μεταγενέστερες εκδόσεις Άλπεις) από τον Joseph Caregaro και άρχισε την κατάρτιση κινούμενα σχέδια και παραμύθια, τα κείμενα των άλλων, αρχίζοντας με την κόμικ του Jimmy και Johnny στα 1948 - 1949 (με τον Α. De Vita). Δημιουργήστε το 1952, πιο γνωστό του, ο poodle Σεραφείμ, και την ίδια χρονιά η οικογένεια doodle-doo, η αρκούδα και ο πιγκουίνος Marcello Gianni (τα δύο τελευταία ζευγάρια να γίνει, για πολλά χρόνια θα δοκιμαστεί σταθερό σύνολο των Άλπεων).
Το 1963 δίνει επίσης τη ζωή για να το λευκό και πλούσια Sir Julius, και το φιλικό χαρακτήρα θα αναβιώσει αργότερα επίσης δοκιμαστεί από το εφήμερο, αλλά σημαντικό Redipicche.
Στη Γαλλία, όπου συχνά μεταφράζεται, παράγει πάρα πολλά επεισόδια Kiwi, το κοράκι που δημιουργήθηκε από Sheriff Cézard , που δημοσιεύθηκε στην Ιταλία από το μίνι-Comics.
Μετά το τέλος της εβδομάδας που εργάζονται με το Alpe παζλ και να χαϊδεύει την ιδέα της επανάληψης produzone των παιχνιδιών.
Πέθανε στο Μιλάνο το 1995.